Portal Vincenzowski

Stanisław Vincenz

Parafraza Modlitwy Pańskiej

O Ojcze nasz,
któryś – w niebie jest
ponad otchłanie, nad mgławice świateł,
hen na organach – oceanach gwiazd
święć się Twe Imię
głosami świateł – głosami ciemności.
I tak Twe królestwo zbudź w duszach naszych,
niech samo tryśnie jak Twe Oriony,
tą samą wolą jako w niebiosach
tak i na ziemi.
Chleba i zdrowia i nadziei
daj nam na co dzień,
byśmy nie padli marnie w pustkowiu przy drodze.
I odpuść nam winy,
jako my odpuszczamy naszym winowajcom,
odpieczętuj oczy,
jako my oświecamy naszych braci młodszych.
Czyż możesz wodzić nas na pokuszenie?
A że nie poruszy się samo nasze serce,
zbaw nas od złego –
Amen

Węgry 1941

Stanisław Vincenz (ur. 30 listopada 1888 r. w Słobodzie Rungurskiej, zm. 28 stycznia 1971 r. w Lozannie) – wielki humanista XX wieku, Polak o francuskich korzeniach, filozof, prozaik i eseista, miłośnik Huculszczyzny. Znał 14. języków. Przez całe życie fascynował się sztuką  starożytnej Grecji, której śladów dopatrywał się w kulturze Hucułów. Był prekursorem idei integracji europejskiej – przy zachowaniu całej jej różnorodności kulturowej – w atmosferze tolerancji, wzajemnego dialogu wychodzącego ponad podziały etniczne, narodowościowe i religijne. Wybrał Kraków jako miejsce swojego ostatniego spoczynku. Od 1991 r. spoczywa, wraz z żoną Ireną Vincenzową, na krakowskim cmentarzu na Salwatorze.